dimecres, de març 18, 2009

[ cat ] Declaració contra l’entrada de la policia a la UPF i per un debat constructiu

El vespre del passat divendres 13 de març des del rectorat de la nostra Universitat es va recórrer als Mossos d’Esquadra per tal de desallotjar un grup d’estudiants que havien manifestat la seva intenció de mantenir-se a la UPF durant el cap de setmana per celebrar diferents activitats relacionades amb la mobilització que estan realitzant en favor de la Universitat pública i de qualitat. Més enllà de la consideració que pugui merèixer aquesta mobilització i assumint el comunicat de l’Associació Catalana d’Universitats Públiques en el que s’afirmava que els rectors i rectores actuarien per tal de garantir la normalitat acadèmica, el bon funcionament del servei públic universitari i preservar la integritat dels espais públics de les universitats i els usos que els són propis, volem mostrar el nostre malestar i la nostra disconformitat amb la utilització de la força pública contra els estudiants. Pensem que corresponia a les autoritats acadèmiques l’exploració de tota possibilitat d’actuació abans d’haver sol·licitat expressament l’entrada de la policia al recinte universitari.

A l’interior de la comunitat universitària hi ha dubtes i preocupacions pels processos que s’estan vivint a la Universitat, des d’aquells que tenen a veure amb l’aplicació dels nous graus i les noves metodologies fins als que afecten al finançament de la institució. Pensant sempre amb la funció que ha de tenir la Universitat pública, entenem que la manera de resoldre els reptes que tenim per davant i els conflictes que es puguin presentar no pot passar per un altre camí que no sigui el de l’anàlisi, la reflexió, el debat i els acords, sense presses i amb la participació activa de tots els membres i estaments de la Universitat Pompeu Fabra. Desitgem que el període que s’ha d’iniciar amb el nou equip de govern de la UPF ens permeti avançar en aquesta direcció. Necessitem crear les condicions per fer-ho realitat. És aquesta la nostra voluntat i ens comprometem a participar d’acord amb les nostres possibilitats.

Recollida d’adhesions a centre.moviments@upf.edu.
Podeu llegir la declaració i continuar el debat si ho voleu a agora upf

Primeres signatures:

Joan Benach, Ciències Experimentals i de la Salut
Anna Cuxart, Economia i Empresa
Francisco Fernàndez Buey, Humanitats
Mariona Ferrer, Ciències Polítiques i Socials
Natàlia Izard, Traducció i Ciències del Llenguatge
Santi Izquierdo, Humanitats
Jesús Marchán, Humanitats
Eloy Martín Corrales, Humanitats
Jordi Mir Garcia, Humanitats
Joan Miralles de Imperial, Economia i Empresa
Dolors Obiols, Ciències Polítiques i Socials
Jaume Paradís, Economia i Empresa
Xavier Perramon, Tecnologies de la Informació i les Comunicacions
Josep Pich, Humanitats
Martín Rodrigo, Humanitats
Apen Ruiz, Humanitats
Raimundo Viejo, Ciències Polítiques i Socials
Ramon Villanova, Economia i Empresa
Patrick Zabalbeascoa, Traducció i Ciències del Llenguatge

dimarts, de març 17, 2009

[ cat ] Curs d'estiu :: Pensar el Món d'Avui: Temes Actuals de la Teoria Política

La Comissió d’Ordenació Acadèmica reunida el dia 3 de març del 2009 va aprovar la proposta de curs d’estiu «Pensar el Món d'Avui: Temes Actuals de la Teoria Política» dins de l’oferta de Cursos d’Estiu de la UPF, 2009. El curs tindrà lloc al juliol, de 10:00 a 13:00.

Més infos en breu en aquest bloc i a la web dels cursos d'estiu

Presentació del curs

La societat actual canvia tan ràpidament que els conceptes habituals s’estan quedat antiquats sense que disposem encara d’altres alternatius. Així, per exemple, parlem de la fi de l’Estat nacional o de la crisi dels partits i de la representació, però, què hi ha al seu lloc? Aquest curs proposa una visió general a diferents temes d’actualitat buscant respostes en la teoria política més innovadora. Des des del treball inmaterial fins a les identitats, passant per l’estat d’excepció o la crisi ecològica, es treballarà una pluralitat d'autors que intenten trobar respostes. Cada sessió organitzarà un agora en la que cada tema es debatirà en profunditat.

Avaluació

Treball de curs (5-10 págs., amb index, reflexió crítica, bibliografía, etc.) sobre una temática

Programa previst

Sessió 1 Presentació del curs: temes actuals de la teoria política
Agora/Quin són els temes teòrics de l’agenda política actual?

Sessió 2 Epistemologia i gir lingüístic: el lloc del coneixement en el capitalisme cognitiu
Agora/Estudiar, coneixer, produir, treballar: són activitats realment diferents?

Sessió 3 Del homo sapiens al ciborg: els límits de l’antropologia política
Agora/Fins on canvien les noves tecnologies les nostres formes de vida?

Sessió 4 Subjecte o subjectivació: la teoria queer i la teoria política post-feminista
Agora/L’identitat de gènere: constructe o predeterminació biològica?

Sessió 5 Desterritorialització i orige: migracions
Agora/Pot un mòn cosmopolita ser un mòn sense arrels?

Sessió 6 Creixer o decreixer? L’ecologia política versus l’economia política
Agora/Un mòn de 6.000.000.000 habitants de classe mitjana?

Sessió 7 La política del moviment: la teoria de l’agència del canvi social
Agora/Poden els nous moviments socials fer política de forma autònoma?

Sessió 8 Nació, Imperi, Multitud
Agora/Quin és el lloc de la nació en un mòn globalitzat?

Sessió 9 Mutacions del poder sobirà i estat d’excepció
Agora/Guantánamo com paradigma de govern?

Sessió 10 Cap a una nova gramàtica política
Agora/Conclusions

Bibliografia recomanada

• AGAMBEN, Giorgio: Estado de excepción.
• BUTLER, Judith: Actos performativos y constitución de género. Un ensayo sobre la fenomenología y la teoría feminista.
• GORZ, André: Lo inmaterial.
• GUATTARI, Félix: Las tres ecologías.
• HARDT, Michael/NEGRI, Antonio: Imperio y Multitud.
• HARAWAY, Donna: Manifiesto para cyborgs.
• MEZZADRA, Sandro: Derecho de fuga.
• VIEJO VIÑAS, Raimundo: La política del movimiento.
• VIRNO, Paolo: Cuando el verbo se hace carne: Lenguaje y naturaleza humana.

dimarts, de març 03, 2009

[ gz ] Bartleby en Galiza

Traducido ao galego por Xosé Dorrío

Non son poucos os seguidores e defensores do bipartito que se quedaron de pedra logo dos resultados electorais de onte. Querían caldo (gañar subindo a participación) e tiveron dúas tazas. Non deixa un de sorprenderse ó ver ata que punto confunde algunha xente desexos e realidades, proxectos políticos e identidades persoais.

En toda esta frustración hai sen dúbida moito narcisismo, pero sobre todo, pouca comprensión dos cambios políticos da última década. E a pesar de que un leva todo este tempo insistindo en que a política do movemento transformou e continuará transformando o panorama político, os que aspiran a ser a interface representativa das loitas sociais nas institucións do gobierno representativo (os que o fan honestamente, queremos dicir) non parecen querer darse conta. Tanto peor… para cantos padecemos as consecuencias das políticas neoliberais (e non só para os que fixeron campaña).

Intentemos explicalo unha vez máis, a ver si a forza de fracasos conseguen extraer algo en positivo: a política do partido non se move por sí soa. Ainda que o goberno representativo e as maquinarias electorais xeren a impresión de que o xogo dos votos é un sistema autopoético, nada máis lonxe da realidade. E o que é máis importante, cada vez máis lonxe da realidade, pois a política do movemento segue progresando e a dependencia da política de partido é cada vez maior.

Di o dito que non hai peor cego que o que non quere ver. Pero si se buscan, as evidencias están aí, á vista de quen queira. Un exemplo ben sinxelo (especialmente útil para os socialistas): nas derradeiras eleccións o seu lema de campaña foi “movo-me” con variantes como “movo-me por Galiza” o “movo-me por ti” (ainda que escrito en galego normativo, claro). Indudablemente, os responsables da campaña entón intuiron ben a potencia da política do movemento. Claro que tampouco era para tanto tendo en conta que se acababa de alcanzar o intre álxido dunha ola de movilizacións (LOU, Prestige, Guerra, etc.). Nestas eleccións, polo contrario, o lema foi “O Presidente”, como si Touriño non acadase o poder polo efecto do “hai que bota-los”.

Nas eleccións de onte, subiu a participación e o PP ganou. Non poucos comentaristas resucitaron para a ocasión o mito da Galiza ignorante, rural e caciquil, que despertaría para a ocasión. Pero reducir a Feijoo a isto é entender ben pouco ou nada. Algo xa non funciona nestes comentarios para o país de Nunca Máis.

Fai un par de semanas, de feito, dende a política do movemento advertíase, ante o comezo das elecciones, que: “governe quem governe, Galiza nom se vende”. O igual que o Bartleby de Melville, o escriba que gobernaba dende a potencia e non dende o acto, miles de manifestantes fixeron saber ó bipartito: preferiríamos non ter que… volver a soportar ó PP cuatro anos máis. Pero si non nos dades máis alternativa que os parques eólicos, reganosa e todo o demais, ó final teremos que porvos de patiñas na rúa.

Dito e feito. Visto que contra o PP conflictuades mellor, de volta á oposición. Así di hoxe a voz da multitude. Unha multitude que ata agora tivera que valerse por sí mesma, unha multitude entre a que non hai poucos que creran convinte votar ó bipartito. Pero unha mesma multitude dentro da cal habitan os perxudicados da súa ineficacia política, do seu clientelismo, do seu mesmo facer que o PP; unha multitude que loitou, loita e seguirá loitando, unha multitude que tivo que emigrar, soportar a precariedade, o sexismo, a contaminación, o feismo e a destrucción xeralizada do país; unha multitud que non creu en ningún intre –nin dende o primeiro día do goberno de Touriño e o seu subalterno– as promesas electorais, pois sabía que o único que importaba era o “hai que bota-los” e que “Galiza nom se vende”; unha multitude, en fin, que sabe esperar paciente a que aprendan a facer as cousas como se ten que facer, sen corruptelas, sen cacicadas, sen autoritarismo.

Sone, pois, ben alto e claro o himno de Galiza, nación triste da multitude: “imbéciles e escuros, nom nos entendem, nom!”.

dilluns, de març 02, 2009

[ es ] Bartleby en Galiza

[ traducido ao galego por Xosé Dorrío ]

No son pocos los seguidores y defensores del bipartito que se han quedado de piedra tras los resultados electorales de ayer. Querían caldo (ganar subiendo la participación) y han tenido dos tazas. No deja uno de sorprenderse hasta que punto confunde alguna gente deseos y realidades, proyectos políticos e identidades personales.

En toda esta frustración hay sin duda mucho narcisismo, pero sobre todo, poca comprensión de los cambios políticos de la última década. Y a pesar de que uno lleva todo este tiempo insistiendo en que la política del movimiento ha transformado y continuará transformando el panorama político, quienes aspiran a ser el interfaz representativo de las luchas sociales en las instituciones del gobierno representativo (los que lo hacen honestamente, queremos decir) no parecen querer darse cuenta. Tanto peor… para cuantos padecemos las consecuencias de las políticas neoliberales (y no sólo para quienes han hecho campaña).

Intentemos explicarlo una vez más, a ver si a fuerza de fracasos consiguen extraer algo en positivo: la política del partido no se mueve por sí sola. Aunque el gobierno representativo y las maquinarias electorales generen la impresión de que el juego de los votos es un sistema autopoiético, nada más lejos de la realidad. Y lo que es más importante, cada vez más lejos de la realidad, pues la política del movimiento sigue progresando y la dependencia de la política de partido es cada vez mayor.

Dice el dicho que no hay peor ciego que el que no quiere ver. Pero si se buscan, las evidencias están ahí, a la vista de quien quiera. Un ejemplo bien sencillo (especialmente útil para los socialistas): en las anteriores elecciones su lema de campaña fue “movo-me” con variantes como “movo-me por Galiza” o “movo-me por ti” (aunque escrito en su normativa, claro). Indudablemente, los responsables de la campaña entonces intuyeron bien la potencia de la política del movimiento. Claro que tampoco era para tanto habida cuenta de que se acababa de alcanzar el momento álgido de una ola de movilizaciones (LOU, Prestige, Guerra, etc.). En estas elecciones, por el contrario, el lema fue “O Presidente”, como si Tourinho no hubiese llegado al poder por efecto del “hai que bota-los”.

En las elecciones de ayer, subió la participación y el PP ganó. No pocos comentaristas han resucitado para la ocasión el mito de la Galiza ignorante, rural y caciquil, que habría despertado para la ocasión. Pero reducir Feijoo a esto es entender bien poco o nada. Algo ya no funciona en estos comentarios para el país de Nunca Mais.

Hace un par de semanas, de hecho, desde la política del movimiento se advertía ante el comienzo de las elecciones que: “governe quem governe, Galiza nom se vende”. Al igual que el Bartleby de Melville, el escriba que gobernaba desde la potencia y no desde el acto, miles de manifestantes advirtieron al bipartito: preferiríamos no tener que… volver a soportar al PP cuatro años más. Pero si no nos dais más alternativa que los parques eólicos, reganosa y todo lo demás, al final tendremos que poneros de patitas en la calle.

Dicho y hecho. Visto que contra el PP conflictuais mejor, de vuelta a la oposición. Así dice hoy la voz de la multitud. Una multitud que hasta ahora ha tenido que valerse por sí misma, una multitud entre la que no hay pocos que han creído conveniente votar al bipartito. Pero una misma multitud dentro de la cual habitan los perjudicados de su ineficacia política, de su clientelismo, de su mismo hacer que el PP; una multitud que ha luchado, lucha y seguirá luchando, que ha tenido que emigrar, que soportar la precariedad, el sexismo, la contaminación, el feismo y la destrucción generalizada del país; una multitud que no ha creído en ningún momento –ni desde el primer día del gobierno de Tourinho y su subalterno– las promesas electorales, pues sabía que lo único que importaba era el “hai que bota-los” y que "Galiza nom se vende"; una multitud, en fin, que sabe esperar paciente a que aprendan a hacer las cosas como se han de hacer, sin corruptelas, sin cacicadas, sin autoritarismo.

Suene, pues, bien alto y claro el himno de Galiza, nación triste de la multitud: “imbéciles e escuros, nom nos entendem, nom!”.